Urzekający wizualnie, rozdzierający fabularnie; niepokojący zarówno w warstwie dramatu psychologicznego, jak i w warstwie filozoficznego moralitetu. Właściwie trudno określić czym ten film jest?
Na pewno niezwykłym duchowym doznaniem, które za pośrednictwem Kina spada na człowieka, powodując, że jest się w pewnym sensie bezradnym i małym. Wobec samego siebie. Wobec tego co odczuwamy. Tego jak odbieramy otaczający nas świat (a zwłaszcza przyrodę, postawioną w kontraście wobec współczesnego zurbanizowanego środowiska).
I choć wiele w tym filmie jest sprzeczności, śmiem twierdzić, że ta chaotyczna całość wypada nad podziw dobrze. Być może dzieje się tak dlatego, że wszystko zdaje się być podporządkowana jednemu nadrzędnemu celowi - artystycznej wizji reżysera, który za pośrednictwem oka kamery, technik montażu i gry aktorskiej, wydobywa na zewnątrz ludzką duszę...
I choć brzmi to przesadnie takie odczucie towarzyszyło mi podczas seansu.